Olecko 2005

Casablanca

Dzwonią dzwony w pobliskim kościele, ze ściany spoglądają uśmiechnięte, pewne siebie twarze dawno już zapomnianych aktorów... barman włącza neony... mokre buty... gazeta : gdzieś, ktoś nożem zabił bezdomną kobietę...

Bar dla ludzi przegranych.

Casablanca

Les cloches de l’église voisine se sont mises à sonner, accrochés sur un mur fixent leur regard radieux sûrs d’eux-mêmes les visages d’acteurs depuis longtemps oubliés ...le barman allume les néons...les boots mouillées...journal : quelque part, quelqu’un a tué une femme sans-abri...

Un bar des gens perdus.

 Casablanca II

Opieram się o bar, który ma przebicia i poraża klientów prądem. Takie poczucie humoru martwych przedmiotów. Wysoko na ścianie wisi sporych rozmiarów telewizor. Zadzieram głowę i oglądam nudną transmisję z rozgrywek bilardowych. Przez kilka minut pokazują gracza, który siedzi i oblizuje spierzchnięte wargi. Później bila powoli toczy się do łuzy.

Brak fonii. Także nic nie mówię.

Casablanca II

Je m’accoude sur le comptoir qui picote électrocutant les clients. Genre de l’humeur des objets morts. Une télé de grandes proportions est accrochée bien haut. Je relève la tête et je regarde la transmission d’une partie de billard very borring. Durant quelques minutes il y est seulement un joueur assis se léchant les lèvres rugueuses. Plus tard, une bille roule lentement à la poche.

Pas de phonie. Je ne parle pas non plus.

 Życie

 Wiatr rozwiewa kurz, same otwierają się drzwi. Niedomknięte okiennice. Ostatni motyl hasa w ogrodzie. Zaspane dwa psy. Kobieta, i jej siwe włosy w już prawie jesiennym słońcu. W tle wydaje się istnieć musi muzyka.

Vie

Le vent emporte la poussière, la porte s’ouvre elle-même. Les volets de maison pas tout à fait fermés. Le dernier papillon bondit dans le jardin. Les deux chiens ensommeillés. Une femme, et ses cheveux gris au soleil presque d’automne. Une musique doit elle exister au fond. 

Narodzić się

 Tory, kilkaset metrów podłużnej, przeskakiwanej ciągłości. Światła zwolnionych pociągów gdzieś na poboczach zwrotnic. W oddali pusty dworzec. Granatowa ciemność. Podziemny, zdewastowany tunel. Zaspany portier ospale otwiera zakratowane drzwi hotelu.

Naître

Les voies ferrées, quelques centaines de mètres d’une longitudinale continuité franchie. Les feux de trains desserrés quelque par sur les accotements des aiguillages. Au loin, une gare vide. L’obscurité bleu foncée. Un tunnel souterrain dévasté. Un portier somnolent ouvre avec apathie la porte grillée de l’hôtel.

Koniec nocy

Wszędzie zegary, jak gdyby ktoś w tym miejscu miał obsesję czasu. Tykają. Co pół godziny ding dong. Senny głos zza ściany : „Która godzina ?” - pytanie powtarzane równie miarowo. Bukiet sztucznych kwiatów na stole. Z naprzeciwka tysiąc okien patrzy w moje. Ruszyła winda. Warszawa się budzi.

Która to już godzina ?

Fin de nuit

Les horloges en tout lieu, comme si quelqu’un à cet endroit avait une obsession du temps. Font ding dong chaque une demi-heure. Une voix ensommeillée : Quelle heure est-il ? - une question rythmée autant répétée. Un bouquet de fleurs artificielles sur la table. De l’autre côté mille fenêtres regardent dans la mienne. L’ascenseur démarre. Varsovie se réveille.

Quelle heure est-il ?

Passeggiata

 Mała wioska. Mała staruszka z małą torebusią. Drepcze raźnym, machinalnym krokiem wzdłuż plaży, z jednego jej końca na drugi. Tam i z powrotem. Upał stygnie.

 Passeggiata

Un petit village. Une petite vieille avec un petit sac. Elle marche à petit pas tout au long de la plage, d’un bout à l’autre. Aller et retour. Chaleur se refroidit.

Impresja paryska

 Jazz. Dzbanek wina. Pogryzione kawałki pomarańczy. Kartki z Rzymu walają się na poplamionym winem stoliku w Paryżu. Rozmowy z boku. Cicha, przytulna muzyka. Gdzieś przy Odeonie.

*

Szklanki- musztardówki. Jazz. Dym papierosowy. Podupadłe krzesła. Szum ludzki. Jazz.

Cisza. Kilka moniaków ląduje w rozklekotanej szafy grającej. Gainsbourg, a potem znów jazz. Paryż. Niedaleko Sorbona. Kolejny dzbanek wina.

*

Popękane skórzane siedzenia. Ménage central i Casino de Paris na ścianie. Kilka innych plakatów à la Toulouse-Lautrec. Zadymione lustra. W nich czyjaś twarz, kawałek dłoni. Jazz.

*

Bezgłośność, bezczynność. Za chwilkę się zajmę tobą. I sobą. Jazz.

*

Bilet z Florencji do Mediolanu ląduje w przepełnionej popielniczce.

To było wczoraj.

Dziś jest Paryż i cichy jazz.

Impression parisienne

Jazz. Un pichet de vin. Les morceaux des oranges mâchées. Les cartes postales de Rome traînent sur la table à Paris.

Les conversations à côté. La musique douce et à l’aise. Quelque part près de l’Odéon.

 *
Des verres à moutarde. Jazz. Smoke de cigarettes. Des chaises appauvries. Bruit humain. Jazz.

Silence. Quelques pièces atterrissent dans le juke-box.

Gainsbourg, ensuite de nouveau jazz. Paris. La Sorbonne pas très loin.

Encore un pichet de vin.

*
Les sièges en cuir gercés. Sur le mur Ménage central et Casino de Paris. Encore quelques affiches à la Toulouse-Lautrec. Les miroirs enfumés. Là dedans un visage, un fragment de la main. Jazz.

*
Insonorité, inaction. Dans un instant je m’occupe de toi, et de moi. Jazz.

*
Un billet de Florence à Milan prend terre dans le cendrier débordé.

C’était hier.

Aujourd’hui c’est Paris et doux jazz.